دمی با حافظ (1)

مجوی عيش خوش از دور باژگون سپهر
كه صاف اين سر خُم جمله دُردی‌آميز است

سپهر بر شده پرويزنی‌ست خون‌افشان
كه ريزه‌اش سر كسری و تاج پرويز است